Oto historia jednej z moich fotografii z okresu dzieciństwa, zrobionej kiedy byłam czteroletnią dziewczynką. Pamiętam okres mojego życia w którym nie znosiłam tego zdjęcia do tego stopnia, ze chciałam je zniszczyć.  Doprawdy nie wiem co mnie wtedy przed tym ustrzegło, ale cokolwiek to było cieszę się, że to zdjęcie przetrwało.  Wiele lat temu oprawiłam je w ramki i ze wzruszeniem na nie patrzę.  Lubię opowiadać historię tej fotografii.  Myślę, że jeśli bym ją zniszczyła moje wspomnienie miałoby kompletnie inną wymowę.

Robimy zdjęcia.  Niektóre my sami, niektóre pozwalamy robić innym.  Czasem obdarowujemy tymi zdjęciami naszych bliskich i przyjaciół, innym razem otrzymujemy je od nich.  Tworzymy albumy z fotografiami.  Nie wklejamy do nich każdej fotografii.  Wybieramy.  Reszta jest chowana, zapominana lub wyrzucana.

Nasze życie jest fotografowane bez końca.  Jest nieprzerwanym ciągiem wielu fotografii-zdarzeń.  Z jakiegoś powodu przywiązujemy się do niektórych z nich i właśnie te a nie inne rzeźbią nasze przyjazne lub krytyczne mniemanie o sobie, oraz to czy czujemy sie blisko związani ze światem i z innymi ludźmi, czy tez wyalienowani.

Gdzie się podziały inne fotografie-zdarzenia?
Czy przepadły na zawsze?
Czy się zagubiły?
Czy jest możliwe by niektóre z nich wyśledzić, odszukać?
Czy można popytać innych ludzi?
Czy da się wzbogacić lub poszerzyć stary album?
Czy da się zrobić trochę inny lub całkiem nowy album?

Terapeutyczne rozmowy towarzyszaą w podróży ukierunkowanej na odnajdywanie zagubionych lub zapomnianych fotografii-zdarzeń.  Poprzez delikatny proces odzyskiwania, odkurzania i restauracji pojawia sie możliwość na wzbogacenie, upiększenie i poszerzenie dotychczasowego albumu naszego życia.  Albumu, który zaprasza innych do wysłuchania nowych opowieści-historii na temat naszych wartości, wizji, preferencji, celów, inspiracji, nadziei, marzeń…